terugblik 2024
Verslag wintersportreis Zakopane 2024
2024, Ook weer een best jaar.
Half januari is het wit en heel koud in Zakopane. Rob en Marian brengen nog een laatste voorbereidingsbezoek. Alles ziet er veelbelovend uit voor een heerlijke week wintersport. Het is wel 20 graden onder nul! Je weet niet eens meer dat je een jongetje bent….Maar dan wordt het februari en loopt de temperatuur op. Het wordt warm in Zakopane (net als in de rest van Europa) De sneeuw begint te smelten en het lijkt wel of het voorjaar haar intrede doet.
Op vrijdag 16 februari wacht er een grote groep enthousiastelingen op de twee bussen van Bak Reizen om hen naar Zakopane te vervoeren. Een select gezelschap gaat al mee vanaf de garage in Alkmaar. Bij de Zingende Wielen wacht het grootste deel van de groep ongeduldig op de bussen. Groot is de verbazing als blijkt dat Rob voor het eerst niet instapt om mee te gaan naar Zakopane. Het moet niet gekker worden…Even over vieren zetten de bussen zich in beweging en draaien ze de Afsluitdijk op. Bij Heerenveen gaat bus 1 rechtdoor richting Hoogkerk om daar Friezen en Groningers op te pikken. Bus 2 verdwijnt richting Hengelo om daar deelnemers uit het oosten des lands in te laden. Daan neemt meteen resoluut de leiding in deze bus. ’s Avonds rond een uur of half negen treffen beide bussen elkaar bij Raststatte Zweidorfer Holz. Blije enthousiaste begroetingen volgen. Dan verder de nacht in richting Gorlitz. Helaas zorgt een Vollsperrung in de buurt van Leipzig voor een uurtje vertraging. Een goed moment om de voorraad groene blikjes over de bussen te herverdelen. Er zit niet anders op. Rond een uur of drie ‘s nachts rijden we dan toch Polen binnen en worden de meeste mensen wakker in de buurt van Krakow. We worstelen nog wat met een onwillige slagboom die weigert in beweging te komen, maar dan kunnen we eindelijk aan het ontbijt. Dan volgt een tocht van zo’n 120 kilometer richting Zakopane. Normaal gesproken is het zo, dat het steeds witter wordt als je dichter je bij Zakopane komt. Dit jaar is het dus anders. Een bruin landschap, met her en der een witte piste. Gelukkig er wordt geskied! Rond een uur of 11 ’s morgens arriveren we bij ons vertrouwde hotel Bel Ami. Hier worden we ontvangen met koffie, thee en heerlijke hapjes. Een groot deel van de kamers is gelukkig al gereed. Slechts een enkeling moet wat langer op zijn bed wachten. Dat mag de pret niet drukken De groep verdwijnt langzaam in allerlei richtingen het dorp in. Er werd verkend, geluncht, geskied, geshopt en natuurlijk een borreltje gedronken in de Seagramspub. Aan het eind van de middag komt iedereen weer samen in Bel Ami, voor het drie gangen diner en een eerste woordje van reisleider Tim. Daarna nog een afzakkertje in de hotel bar, die weer bemand wordt door onze vertrouwde Magda. Ook in de keuken en bediening treffen we vertrouwde gezichten die blij zijn dat wij er weer zijn. Wij ook blij, want het zijn leuke meiden!
Op de zondag is het al vroeg druk bij het ontbijt. Vanwege de mindere sneeuwcondities hebben we namelijk besloten op de zondag al een skibus te laten rijden naar het skigebied in Bialka Tatrzanska. Van dit aanbod wordt dankbaar gebruik gemaakt. De bus zit helemaal vol. De sneeuwkwaliteit valt niet tegen en er wordt heerlijk geskied en gesnowboard. Een enkeling verdwijnt in het prachtige zwembad onder aan de piste. Ook in Zakopane bij de polana Szymoszkowa wordt er lekker geskied of van het zonnetje genoten. ’s Avonds is iedereen weer present in Bel Ami. Jeffrey en Hans hebben namelijk een popquiz voorbereid. Deze specialisten in het bedenken van pop (pubquizen) maken er weer een geweldig succes Het grootste deel van de groep doet enthousiast mee. Mannen (en vrouwen); Bedankt. Het was weer top! Het blijft die avond nog lang gezellig in de bar.
Op de maandagmorgen vertrekt er om 08.30 een groep van zo’n zestig personen met de bus richting het voormalige concentratiekamp Auschwitz. (Oswiecim op zijn pools) De leiding die dag is in handen van Daan. Hij zorgt er voor dat iedereen een kaartje krijgt en onder leiding van twee kundige gidsen het voormalige kamp kan bezoeken. Tot Daans verbazing blijkt de ingang naar het museum verplaatst te zijn. Evenals de parkeerplaats voor de bussen. Het vergt enig speurwerk, maar de nieuwe toegang wordt gevonden. En dan volgt een lange, indrukwekkende dag. Pas ‘s avonds rond 19.00 uur keert het gezelschap vermoeid terug in Bel Ami. Na het diner wacht er gelukkig nog onze “Pool Party” om de zinnen te verzetten. Er komen allerlei prachtige en verrassende outfits voorbij. Aan de jury, bestaande uit Conny, Rylan en Shirley de moeilijke taak om een winnaar te kiezen. Dat blijkt zo lastig dat ze twee winnaars aanwijzen….. Bas en Alie gaan er met een prijs vandoor. Later op de avond vindt er in de kelder nog een fanatieke stoelendanswedstrijd plaats. De animo is groot en de deelnemers zijn fanatiek. De wedstrijd wordt uiteindelijk gewonnen door J.P. De anderen hebben dan geen poot meer om op te staan!
Op dinsdag morgen vertrekken er twee bussen met een grote groep naar Krakau. De belangstelling is dus groot. Een deel van de groep vertrekt onder leiding van gids Bo naar het centrum. Een kleine groep gaat met Jan Groot op pad en weer een ander deel gaat met Tim mee naar de joodse wijk Kazimierz. Tijdens een kopje koffie op het terras van restaurant Rubinstein op de Szeroka straat, verdwijnt een deel van de groep en gaat op eigen gelegenheid Kazimiers in. Met een select gezelschap brengen we een bezoek aan de kleine Synagoge. ( De Remu Synagoge) Hier treffen we Damian. Hij vertelt een stukje over de geschiedenis van de synagoge. Onvermoede kwaliteiten heeft hij toch! Daarna scheiden onze wegen, maar her en der in de stad komen we elkaar later weer tegen. Aan het eind van de middag weet iedereen de bussen weer terug te vinden en gaan we weer op Zakopane aan. Na de maaltijd in Bel Ami, maken de meeste deelnemers het niet al te laat. Na drie intensieve avonden wordt er wat bij geslapen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, die het tot aan het ontbijt proberen vol te houden……Ook dit jaar slaagt de poging niet.
Op de woensdagmorgen vertrekt er weer een bus vol skiërs richting het uitgebreide skigebied van Bialka Tatranska. Het is er nog wit en er kan heerlijk geskied worden. Zonnebaden is natuurlijk ook een optie. Een enkeling verdwijnt in een van de prachtige zwembaden die de Hoge Tatra rijk is. Weer anderen nemen een kijkje boven op de Kasprowy Wierch en wagen zich aan de zwarte piste. Een groot deel van de groep heeft echter besloten om mee te gaan naar de zoutmijnen. Al jaren schommelt dit aantal rond de 30 personen. Dit jaar hebben zich 73 personen opgegeven. Tim heeft in allerijl nog kaartjes bijgekocht. Een flinke investering, want zo’n bezoekje aan de zoutmijnen is niet goedkoop. Als de bus vertrokken is, blijken er wel 10 mensen minder in de bus te zitten dan er op de lijst staan. Zonde van het geld natuurlijk…. Gelukkig is iedereen zo sportief geweest om zijn bestelde en niet gebruikte kaartje af te rekenen. Aangekomen bij de zoutmijnen is er tijd voor een kopje koffie en een dingetje. Tim haalt intussen de kaartjes en de gidsen op. Om een uur of twaalf is het dan zo ver. De groep verdwijnt onder leiding van twee gidsen de zoutmijnen in. In het Engels wordt er van alles verteld en aangewezen. Iedereen is onder de indruk van al het moois. Na afloop, volgt er nog een flinke wandeling naar het liftje dat ons naar boven zal brengen. Tot Tims verrassing is dit niet het gammele mijnwerkersliftje, maar een prachtige lift van roestvrijstaal. Eenmaal boven de grond, gaat er een lichtje branden. We zijn op een hele andere plek weer boven de grond gekomen. Een van de gidsen is wat slordig en vergeet Anita Caitlin, Demi, Kim en Amy op weg naar de bus. Er ontstaat lichte paniek als de tweede groep ook al bij de bus is en de dames nog 10 minuten moeten lopen. Gelukkig brengt google maps uitkomst en kan iedereen weer met de bus mee naar Zakopane. Mooi op tijd arriveren we in ons hotel. Er is zelfs nog even tijd om wat te drinken en ons op te frissen. Na het diner wachten er 10 grote huifkarren op ons. Na een prachtige rondrit worden we er bij de Gugubar uitgeknikkerd. De uitbater die ons inmiddels al heel wat jaren kent, wacht daar met heerlijke worsten van grill, brood en thee. Er is zelfs een heuse Zakopaner kapel, die voor de muzikale omlijsting zorgt. Binnen in de bar zijn er ook allerlei lekkere drankjes te verkrijgen. Het wordt er gevaarlijke gezellig. Er komen pizza’s uit de hout gestookte oven voorbij. Deze smaken uitstekend. Sommige hongerlappen wagen zich net als vorig jaar aan een tulp?!? Als het je dan allemaal te veel wordt, dan slaap je even bij onder een schapenkleedje, om vervolgens liefdevol naar je bed gebracht te worden. Voor velen eindigt de avond met een dansje en een drankje in de hotelbar.
Donderdag, de laatste excursiedag, is aangebroken. Na weer een uitstekend ontbijtbuffet vertrekt er ondanks de stormachtige wind een goed gevulde skibus naar Bialka Tatranska. Terwijl in Zakopane de meeste liften gesloten blijven vanwege de harde wind, kan er in Bialka gelukkig uitstekend geskied worden. De andere bus vertrekt met een groep naar de regionale markt in Nowy Targ. Er wordt fanatiek geshopt, maar de aankoop van de week is toch wel de driepoot voor boven het vuur die Linda mee naar huis besluit te nemen. Gelukkig past het ook op de terugweg allemaal in de bus. Een klein gezelschap waagt in zich ondanks de harde wind aan een wandeling in de Dolina Koscieliska. Zes kilometer omhoog en zes kilometer weer terug naar beneden. Het blijkt niet altijd even makkelijk. Het is er glad door sneeuw en ijs. Gelukkig wacht er halverwege een mooie Schronisko, waar we op krachten kunnen komen en wat kunnen drinken. Als we bijna beneden zijn en de stijgjjzers net afgedaan zijn, struikelt Rob B. over een steen. Het lijkt gelukkig mee te vallen. Hij houdt er een bruin pak en een gekneusde rib aan over. Gelukkig zijn er genoeg verdovende middelen voorhanden. De donderdagavond is traditie getrouw de avond waarop de meeste mensen uit eten gaan. Dat is ook dit jaar niet anders. Bijna de helft van de groep eet buiten de deur. Her en der kom je ze tegen in restaurants. Na afloop, stroomt de hotel bar toch weer vol en wordt het nog een keertje berengezellig! Gelukkig hebben vele van jullie ook nog de tijd genomen om onze enquete in te vullen, dank hiervoor!
Op de vrijdagmorgen is iedereen wat suf en stil. De laatste dag is nu echt aangebroken. De dag begint met het afrekenen van de barschuld bij hoofdkassier Jan Groot. Niemand slaagt er in om Jan ongezien te passeren op weg naar de eetzaal. Betalen moet je voor al die uitspattingen! We blijken dit jaar voor een recordomzet gezorgd te hebben. Gelukkig hoeft maar een klein deel van de kamers al ’s morgen ontruimd te worden. Deze bagage wordt in de lobby geparkeerd waarna iedereen Zakopane in verdwijnt. De laatste boodschappen worden gedaan, er wordt nog geskied en natuurlijk nog een afzakkertje gedronken in de Seagrams. Aan het eind van de middag, worden de bussen ingeladen en is het tijd voor het laatste diner. Na het ophalen van de fooi voor het personeel van het hotel, is er goed nieuws! We mogen volgend jaar nog een keertje terug komen. Ze zijn blij met ons. (Meer info hierover, staat elders op deze website) Na het diner nog snel even tandenpoetsen en dan verdwijnt iedereen met een lunchpakketje voor de weg terug, weer in de bussen. Midden in de nacht na 2 stops, scheiden onze wegen. De ene bus gaat weer over Hoogkerk terug en de andere rijdt via Hengelo. Wonderbaarlijk genoeg ontmoeten beide bussen elkaar nagenoeg tegelijk bij de Zingende wielen. De laatste mensen rijden mee naar Alkmaar en dan zit het er echt op. Slechts een jas en een koffer blijven verdwaasd achter, maar ook zij vinden nog dezelfde dag hun baasje terug. De 2024 editie van deze reis mag wat ons betreft weer als een geweldige editie de boeken in. Dankzij jullie werd het weer een geweldige week. Ondanks het gebrek aan sneeuw hebben we niemand horen mopperen. Daar zijn we blij mee. Dank jullie wel en hopelijk tot volgend jaar!
Daan en Tim.
Vanzelfsprekend komt in dit verslag niet alles aan bod. Er gebeurt zoveel en je kunt niet overal bij zijn.
En waarom was het dit jaar nu zo’n bijzondere reis? Hij lijkt toch wel erg veel op die van de jaren hiervoor. Dezelfde activiteiten, hetzelfde programma, welliswaar in een andere volgorde. Dat is zo. Maar dat zijn ondergeschikte dingen. Het is zo leuk om te zien wat er in een groep gebeurt tijdens de vakantie. Wij maken het niet leuk, gezellig of interessant. Dat doen jullie met elkaar. Dat lukt altijd, maar de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Dit was weer zo’n jaar; bordjes opruimen, tafels recht, glazen naar de bar, rekening houden met elkaar, samen lol, samen terug naar het hotel. Dat is groots gelukt. Oh ja, Wat in Polen gebeurt, blijft in Polen!
Hartelijk dank en altijd tot een gezellig samenzijn bereid.
