Terugblik 2025

Reisverslag Zakopane 2025

Half februari is het zover: de jaarlijkse wintersportreis naar Zakopane. Alhoewel er niet veel sneeuw ligt in Zakopane zijn de weersvoorspellingen goed. Temperaturen onder nul met daarbij veel zon. De groep met Polenreizigers verzamelt zich op verschillende opstappunten. In Stompetoren bestormen de eerste deelnemers de bus. De stemming zit er al vroeg goed in. Bij de Zingende Wielen sluit een ongeduldig wachtend, grotere groep aan. Iets na vieren zetten de bussen koers richting de Afsluitdijk. Ter hoogte van het monument mag er dan legaal geproost worden in de hoop op een leuke vakantie. Bij Heerenveen gaat  bus 1 rechtdoor richting Hoogkerk om daar Friezen en Groningers etc. op te pikken. Bus 2 verdwijnt richting Hengelo om daar deelnemers uit het oosten des lands in te laden. Ondanks een kleine vertraging aan de Nederlands-Duitse grens verloopt de reis voorspoedig. In de bussen is het allesbehalve saai. Op het benedendek van de dubbeldekker wordt fanatiek gedobbeld, waarbij prijzen uit de grabbelton met groot enthousiasme worden uitgepakt. Er klinken lachsalvo’s door de bussen terwijl verhalen uit voorgaande jaren worden gedeeld. Rond een uur of twee rijden we Polen binnen. Een gebeurtenis die weinigen hebben meegekregen. Ter hoogte van Krakow begint het langzaam licht te worden en doemt het Poolse landschap uit de schemering op. De groep begint te ontwaken. Omdat we flink opgeschoten zijn hebben we alle tijd om een lange ontbijtstop te houden. Dan weer verder, vol verwachting van wat komen gaat. We gaan als een speer, tot aan Nowy Targ. Daar versmalt de weg zich en dwingt ons tot een sukkelgangetje.

Ons hotel, Bel Ami, heeft laten weten dat ze druk bezig zijn om het hotel gereed te maken en dat we vanaf 11.00 uur welkom zijn.  Maar ondanks al het sukkelen komen we toch een half uurtje te vroeg aan bij Bel Ami . Desondanks wacht ons een hartelijk welkom met koffie, thee en heerlijke hapjes. Velen van ons voelen zich direct thuis dankzij de vertrouwde gezichten van Anna en haar team. De kamers worden snel verdeeld, en hoewel sommigen iets langer moeten wachten, hoor je niemand mopperen. ‘ Dan gaan we wel wat anders doen ‘ is het credo. Daarna Iedereen trekt eropuit om Zakopane te verkennen. Het is hoogseizoen en Zakopane bruist. Kraampjes, cafés en restaurants met de geur van verleidelijke, verse gerechten proberen indruk te maken. In de middag verzamelt een vaste kern zich in de Seagrams pub, een vaste traditie voor velen. Het is er gezellig druk en de eerste borreltjes worden ingeschonken. Een perfecte start van de week!

Na een goede nacht slapen, staan de meesten van ons zondagochtend redelijk fris op en wordt er volop gebruik gemaakt van een perfect ontbijt in Bel Ami. De eerste echte dag van onze vakantie staat in het teken van skiën in Slowakije. Voor velen is dit een nieuwe ervaring, en het gebied stelt zeker niet teleur. De pistes zijn goed geprepareerd, en vanwege het koude weer is de sneeuwkwaliteit verrassend goed. Na een actieve dag op de latten wordt er genoten van een gezellige après-ski. ’s Avonds staat de inmiddels legendarische pub quiz op het programma. Jeffrey en Hans hebben wederom al hun creativiteit ingezet om een uitdagende quiz te maken. Met veel fanatieke deelnemers en veel plezier wordt de avond een daverend succes.

Maandag staat in het teken van historie en emotie. Een groep van 40 deelnemers reist af naar Auschwitz. Dit jaar verloopt de reis zonder obstakels. We hoeven nu niet meer te zoeken naar het (nieuwe) parkeerterrein, maar rijden  in een keer goed – een kleine overwinning-. Een bezoek aan Auschwitz laat niemand onberoerd. De gidsen nemen de groep mee en vertellen over de wreedheden die zich in het kamp, in de verschillende barakken hebben afgespeeld. Dan volgt er nog een bezoek aan Birkenau. De grootte van het kamp imponeert. De gevangenen in Auschwitz hadden tenminste nog de beschikking over een bakstenen onderkomen. In Birkenau diende men het te doen met houten, tochtige barakken. De kou doet je dan realiseren dat er toen sprake was van onmenselijke omstandigheden. Een indrukwekkende excursie.                                                                      

De mensen die niet meegaan naar Auschwitz staan op de lange latten in Bialka of trekken te voet door Zakopane. Het koude, zonnige weer zorgt ervoor dat het Tatra gebergte er vandaag extra mooi uitziet.

Dinsdag is een dag vol cultuur en culinaire verrassingen. De excursie naar Krakau is altijd een hoogtepunt. Een stad met een rijke geschiedenis, prachtige gebouwen en kerken en duiven die uit je hand eten. Een Nederlandssprekende gids laat ons de geheimen van deze eeuwenoude stad ontdekken. De Grote Markt, de Mariakerk en de omringende straatjes bieden een combinatie van historie en romantiek. Jan leidt een kleinere groep langs alternatieve bezienswaardigheden, zoals Wedel, waar de chocolademelk zo dik is dat je lepel blijft staan, en het Czartoryski-museum, dat kerststallen van adembenemende precisie tentoonstelt. Kunstig gepriegel om van een simpele stal iets bijzonders te maken. De makers zijn elk jaar weer maanden bezig elkaar te overtreffen. Tiidens de kerstmarkt worden de prijzen verdeeld en de mooiste worden aangekocht door het museum. Het Museum of Illusions is ook de moeite waard. Hier staat de werkelijkheid op zijn kop. Spiegels, apparaten, schilderijen, je wordt steeds weer op het verkeerde been gezet. Steek je hoofd in een kist en je ziet datzelfde hoofd wel een paar  honderd keer weerspiegeld. Verwarrend en daarom is het tijd voor de haringambassade, bekend bij een groep selecte Polentravelgangers. Haring in alle smaken, maar vandaag niet. Er wordt verbouwd. Dan maar naar de gelegenheid ernaast. Een hompige serveerster, met duistere blik in de ogen wenst ons welkom met ‘ Only cash ’. Dat weerhoudt ons er niet van om iets te bestellen. Een voor een, per tafeltje noteert de serveerster de bestellingen. Dan breekt het lange wachten aan. Een bestelde schnitzel ( wie verzint het ) levert problemen op. Favoriete Poolse vloeken zijn duidelijk hoorbaar voor de clientèle. De eerste tafel krijgt het bestelde en dan treedt de rust weer in. Problematisch die koffie en  een paar biertjes. Jan drinkt weliswaar wel, maar de tijd dringt ook. Te laat betekent zelf voor vervoer terug zorgen. (Er zijn zelfs mensen die overwegen vrijwillig de trein terug te nemen, om zo in de verslag te komen en volgend jaar weer me te moeten.) We stappen op en proberen af te rekenen. Het goede mens raakt helemaal in de war, evenals haar administratie. We zijn het zat en leggen het geld maar op tafel en gaan er vandoor. We zijn op tijd….

Ondertussen genieten anderen in Zakopane van de rust en skiën ze bij de Szymoszkowa. Deze sportievelingen sluiten hun dag af met een gezamenlijk diner bij Halka, waar vlees op een lavasteen gegrild wordt. Het diner krijgt een extra feestelijke tintje door de verjaardag van Jelmer, die groots gevierd wordt.

Woensdag brengt een mix van actie en ontspanning. Een groep avonturiers trotseert de zwarte piste op de Kasprowy Wierch. Gebruikmakend van een indrukwekkende techniek zoeven Theo en Damian de helling af. Anderen kiezen voor een meer ontspannen activiteit: een wandeling onder leiding van barvrouw Magda. De wandeltocht blijkt toch wat uitdagender dan gedacht voor Arjan, Derk en Dirk. Watjes! Gelukkig biedt een stevige arm van Magda een veilige terugtocht. Nikki denkt, lekker makkelijk de hotellift te nemen…. Tot dat deze met gepiep en gekraak tot stilstand komt. Gelukkig wordt haar geroep en geschreeuw opgemerkt. De technische man weet haar te bevrijden.  ’s Avonds volgt de huifkarrentocht door Zakopane en deze eindigt bij de Gugu-bar, waar we worden getrakteerd op traditionele Poolse muziek, worsten van de grill en warme drankjes en droge witte wijn met suiker. Afsluitend nog een laatste dansje en drankje in de hotelbar en dan op één oor.

De voorlaatste dag wordt door velen gebruikt om te ontspannen. Het zwembad van Bialka biedt warm water, een rustgevende sfeer en massages zonder happy end, waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Een kleinere groep bezoekt de markt in Nowy Targ. In vroeger jaren was de markt ergens anders gelegen. Het was er chaotisch en dat had zo zijn charme. Hopen sneeuw of prut omzoomden de roestige plaatijzeren stalletjes. Via een levensgevaarlijke trap betrad je het terrein en de verbazing begon. Alles was er te koop; kleding, gereedschap, galajurken, onderbroeken, gedroogde paddenstoelen en natuurlijk de fameuze  Wrengler spijkerbroeken van bedenkelijke kwaliteit. Het hoogtepunt was de plek waar de beesten verkocht werden. Gillende biggetjes werden verkocht in een jute zak en over de schouder meegenomen. Koeien en paarden veranderden er van eigenaar. Boerenmensen die een dagje uit waren nuttigden in een klein café een druipende varkenspoot. Zo’n tien jaar geleden is er een nieuwe markt gebouwd. Alles is nu keurig netjes en goed georganiseerd met een enorm restaurant in het midden met voldoende toiletten. De oude markt was echter leuker… Vroeguuhhhr. Toch komt men met tassen vol lokale lekkernijen en unieke souvenirs terug. Linda's aankoop van een gietijzeren driepoot voor boven het vuur is hét gesprek van de dag. Een ander deel van de groep staat vandaag lekker op de ski’s of het snowboard in Bialka Tatrzanska en in Slowakije bij Bachledka Ski en Sun. Carola loopt na een valpartij een geblesseerde wang op en komt dicht geplakt weer in het hotel terug. Na het diner volgt een gezellige spelletjesavond in het hotel, waar fanatisme en plezier hand in hand gaan. Het gelach klinkt door de gangen van Bel Ami, en het is duidelijk: deze groep weet hoe je een vakantie afsluit.

De laatste dag breekt aan, en de groep verspreidt zich door Zakopane voor een laatste rondje langs de winkels, markten en ons clubhuis, waar we met een welgemeend ‘Tot volgend jaar’, afscheid nemen van de barman en barvrouw. Tijdens een boswandeling, glijdt Margreet uit, probeert zichzelf op te vangen en breekt pardoes haar pols. Zo zie je maar, het venijn zit hem in de staart. Het is altijd een wat rare, laatste dag, met een echt laatste avondmaal. Nog even met de pet rond voor het personeel en dan zit het er op. Hup, de bus in.

De terugreis verloopt vlekkeloos. Er wordt voornamelijk geslapen en voor je het weet ben je alweer in Nederland. Onderweg worden de mensen uit Hengelo en Groningen keurig afgezet en rond 11.30  uur op zaterdagochtend arriveert de groep bij de Zingende Wielen. Moe maar voldaan stapt iedereen uit, met koffers vol souvenirs en een hoofd vol herinneringen. Het besef dat deze week voorbij is, maakt plaats voor één gedachte: In  2026 weer!

Voor eventuele nazorg of een goed gesprek kunt U altijd bij Tim, Daan of Jan terecht!